Trzylatek w przedszkolu.
Dlaczego przedszkole?
Z wyboru, czy z konieczności?

Adaptacja trzylatka w przedszkolu jest źródłem wielu stresów zarówno dla dziecka, jak i dla rodziców. We wrześniu płaczą w przedszkolu dzieci, a także ich rodzice. Dziecko, dlatego, że po trzyletnim pobycie z mamą nagle musi się z nią rozstać – ostoją bezpieczeństwa, która była w każdej potrzebie, na każde zawołanie. Rodzice płaczą, dlatego, że muszą zostawić zapłakaną, zalęknioną pociechę wśród obcych ludzi w obcym otoczeniu. Okres aklimatyzacji trwa różnie. Zdarzają się dzieci, które nigdy nie adaptują się do warunków przedszkolnych.     
Przystosowanie się małego dziecka do nowego środowiska życia odbywa się we wszystkich sferach działania organizmu. Bardzo wielu psychologów, socjologów zwraca uwagę na ogromną rolę potrzeb w procesie przystosowania. Niektórzy stwierdzają, że proces przystosowania jest uczeniem się zaspokajania podstawowych potrzeb w nowym środowisku. Zachowania człowieka, reakcje umysłowe, emocjonalne itp. to mechanizmy, za pomocą, których jednostka stara się dać sobie skutecznie radę z potrzebami, ich zaspokojeniem, napięciami i konfliktami, dążąc do równowagi w swoim świecie wewnętrznym, a także między nim i światem zewnętrznym. Dla małego dziecka najważniejsze są potrzeby fizjologiczne i te wynikające z kontaktu emocjonalnego. Pierwsze wiążą się z utrzymaniem organizmu przy życiu i nie sprawiają większych trudności dorosłym w ich zaspokajaniu. Drugie zaś utrzymują kondycję psychiczną dziecka, są bardzo złożone i wymagają większych zabiegów w ich zaspokajaniu. Naczelne miejsce wśród nich zajmują potrzeby miłości i bezpieczeństwa, a zaspokaja je matka dziecka poprzez stały kontakt i czynności pielęgnacyjne. Niezaspokojenie tych potrzeb powoduje zaburzenia w zachowaniu i rozwoju dziecka. Im wcześniejsze stadium życia, tym głębsze i rozleglejsze będą zmiany, a niektóre z nich mogą utrzymać się do końca życia. Wielu autorów wskazuje, że nawet czasowe pozbawienie dziecka możliwości ich zaspokajania prowadzi do zaburzeń w rozwoju. Takim momentem trudnym dla zaspokajania potrzeb miłości i bezpieczeństwa jest z pewnością pozbawienie dziecka 3 – letniego matki przez 8 – 9 godzin dziennie.

Czy oddawać dzieci do przedszkola? Czy przedszkola są potrzebne?
 Jakie znaczenie dla rozwoju małego dziecka ma wychowanie przedszkolne?

Co sądzą na ten temat rodzice? Z jakich powodów decydują się powierzyć opiekę nad swoim dzieckiem?

Oto kilka wypowiedzi rodziców. 

Pani Agata – mama Karolinki.

Moim zdaniem przedszkola są bardzo potrzebne z wielu powodów.

1)              Dzieci uczą się samodzielności i tego, że nie są uzależnione od swoich rodziców.

2)              Dowiadują się,że nie są same, że są jeszcze inne dzieci w ich wieku, z którymi można się bawić, ale również trzeba współżyć, dzielić się. Trzeba podporządkować się pewnym zasadom. Jednym słowem uczą się życia w społeczeństwie i przygotowują do kolejnych etapów w rozwoju.

3)              Przedszkole odgrywa także dużą rolę w rozwoju różnych innych umiejętności jak np. rysunek, śpiew, rytmika, poznawanie przyrody, obyczajów itp. Oczywiście tych umiejętności dzieci mogą również nauczyć się w domu z mamą, czy tatą, ale sądzę, że duży wpływ ma obecność rówieśników, z którymi dziecko może się porównać i może to wpłynąć na nie mobilizująco.

4)              Przedszkola są też pomocne rodzicom w opiece nad dziećmi w przypadku, gdy oboje muszą pracować. Uważam, że dzieci powinny uczęszczać do przedszkola i dlatego oddałam tu moją córeczkę.

Pani Agnieszka - mama Wojtka.         
Przedszkole, jako placówka kształcąca oraz przygotowująca do podjęcia nauki w szkole podstawowej jest według mnie nieodzownym elementem całego cyklu rozwojowego dziecka.
            Z tego, co mi wiadomo, dzieci, które nie są przygotowywane przez pedagogów w przedszkolu mają większe problemy z adaptacją w nowym środowisku, z przyswajaniem wiedzy w szkole, kształtowaniu charakteru i osobowości: zakładając, że osoby prowadzące posiadają przygotowanie pod względem formalnym i praktycznym.

Pan Artur - tata Weroniki.      
            Uważam, że należy oddawać dzieci do przedszkola, (choć może sformułowanie „oddawać” dzieci do przedszkola zamieniłbym na dzieci powinny chodzić do przedszkola). Wydaje mi się, że dzieci w wieku przedszkolnym bardzo potrzebują kontaktu z rówieśnikami. Dzięki temu spędzają czas „na wesoło”, lecz nie tylko bawiąc się, ale i ucząc. Jeśli dodać do tego fachową opiekę nauczycielską – widzimy same plusy z przebywania dziecka w przedszkolu. Przedszkole spełnia bardzo ważną rolę w procesie wychowania. Z rozmów z córką wynika, że Weronika bardzo lubi chodzić do przedszkola. Każde zdarzanie z przedszkola potrafi opowiadać bardzo emocjonalnie i z dużym zaangażowaniem. Myślę, że piosenki czy wierszyki łatwiej przyswaja sobie, gdy uczy się ich razem z innymi dziećmi. Poza tym chyba szybciej utrwala sobie podstawowe nawyki jak np. mycie rąk przed jedzeniem, czy „dzień dobry, do widzenia” będąc w grupie. Nasze dziecko uczęszcza do przedszkola z dwóch powodów: - po pierwsze oboje pracujemy
- po drugie chcemy, aby Weronika chodziła do przedszkola. Z pewnością jednak gdyby jedno z nas (rodziców) nie pracowało, też zabiegałbym o możliwość chodzenia Weroniki do przedszkola.

*   *   *

Relacje rodziców dotyczące przedszkolnej edukacji mogą być różne, tak jak różne są dzieci, warunki i tempo ich rozwoju, a jednocześnie oczekiwania rodziców wobec własnego dziecka, umiejętność jego obserwacji i stopień rozumienia potrzeb psychicznych. Świadczą o tym cytowane rozmowy i opinie rodziców wyrażane podczas takich właśnie indywidualnych kontaktów. Ogromny wpływ na kształtowanie tych opinii ma oczywiście samo przedszkole, z którym rodzice mogli się zetknąć, ogólny poziom, jaki reprezentuje oraz jakość pracy nauczycieli.